✍🏻سفر نوشتن 🛤

نوشتن شبیه یک سفر است، سفر واقعی یا خیالی. یک سفر خاطره‌انگیز و پرماجرا.

این‌سفر از مبدا یعنی ذهن آغاز می‌شود و با عبور از ایستگاه‌ها، استراحتگاه‌ها یا گردنه‌ها و دلِ دره‌ها و کوه‌ها، به خط پایان یعنی صفحه‌ دفتر می‌رسد.
مسیری که پیش روی ماست، باید برای ما روشن و مشخص باشد؛ یعنی نقشه‌ای در ذهن داشته باشیم و آن را به ترتیب بر صفحه دفتر بیاوریم.

مسیر حرکت و مراحل سفر نوشتن به طراحی نیاز دارد.
یکی از راه‌های نظم دادن به ذهن و نوشته، طراحی ساختمان نوشته است.
نوشته‌های طولانی مثل مقاله‌ها و نوشته‌های غیرداستانی به بخش‌های مختلف نوشتن نیاز دارند تا کامل و نتیجه‌بخش باشند.

نوشته‌ اولیه، همان چرک‌نویس است که در کتاب نگارش هفتم به نام پیش‌نویس نام‎گذاری شده‌ است.
سپس در مرحله‌ پاک نویس با رعایت نشانه‌های نگارشی، نداشتن غلط املایی، توجه به درست‌نویسی و حاشیه‌گذاری صورت یک‌نوشته‌ کامل و مرتب را به خود می‌گیرد.

و مرحله‌ پایانی نوشته همان که به عنوان انشا در کلاس می‌خوانیم و یا در کتاب‌ها و صفحات مجازی در معرض دید عموم قرار می‌دهیم.

📔 نگارش

یکی از کتاب‌های دوره متوسطه، کتاب نگارش است.
این کتاب در مدارس به عنوان یک کتاب مستقل تدریس می‌شود.

همان درس انشای بی‌پدر و مادر سال‌های دور که حالا سر و شکل کتاب به خود گرفته است.

نکته‌های مهم نگارشی و املایی دارد. اگر دانش‌آموزان این نکات را ندانند، مثل این است که نقشه‌ مسیر نوشتن را نمی‌دانند.

وقتی صفحات این‌ کتاب را ورق می‌زنی، با یک‌نقشه‌ راه روبرو می‌شوی. یک‌نقشه برای درست‌نویسی که حاصل زحمات و خلاقیت نویسندگان اندیشمند و پرتلاش است.

❓ حالا سوال این است؛
✳ آیا خواندن یک کتاب برای رسیدن به مهارت‌های نوشتاری کافی است؟

✳چه راه‌هایی برای آموزش و پشتیبانی درس نگارش می‌شناسید؟

✳آیا این کتاب در مدارس به شکل اصولی پیاده‌سازی و آموزش داده می‌شود؟

قطعن کتابی که نویسندگان با زحمت و دقت نوشته‌اند، نیاز به تدریس دقیق دارد، تا نتیجه مورد نظر حاصل شود.
متاسفانه نظام آموزشی ما، درس‌ انشا را بی‌امیت و درس‌های دیگر را مهم‌ می‌داند. معلمین، اولیا و خود دانش آموزان نیز درس نگارش را جدی نمی‌گیرند و به رسمیت نمی‌شناسند.

با این نگاه، خلاقیت و استعدادهای فردی دانش‌آموزان نادیده گرفته می‌شود.

بی‌شک ریاضی، علوم و زبان انگلیسی بنا به ماهیت‌شان، از حساسیت بالایی برخوردارند، اما با کمی دقت متوجه تبعیض فاحش و نگران کننده‌ بین دروس مختلف در مقطع متوسطه می‌شویم.

در حالی که موفقیت دانش‌آموز در درسی مثل نگارش، تاثیر مستقیمی در یادگیری ریاضی، علوم و سایر دروس دارد.
نگارش درس ایجاد ارتباطات است. ارتباط زبانی و کلامی برای بیان نیازهای فردی در ارتباط با فرد یا افراد دیگر.

ارتباط صحیح بین دانش‌آموزان و معلمین در قالب جمله سازی شکل می‌گیرد.
تا مفهوم کلمات درست منتقل نشود، یادگیری عمیق و پایدار صورت نمی‌بتدد.

متاسفانه بیشتر معلمین به روال قدیم پیش می‌روند با همان نظام قدیم برای انشا موضوع می‌دهند و  انشا می‌خواهند، به این کتاب نگاه و نکته‌ها را تدریس می‌کنند.

برای آزمون این درس، معلم از قبل سه موضوع داده بود و تاکید داشت حداقل ۱۵ تا ۲۰خط بنویسند و برای امتحان آماده شوند.

پسرم هرچه تلاش کرد نتوانست بیشتر از ده خط بنویسد. او تلاش می‌کرد با درشت نویسی و استفاده از خطای دید معلم، ۱۰ خط را به جای ۲۰ خط جا بزند.

جالب اینجاست که مطمئن بود نمره کامل خواهد گرفت!

یاد انشا نویسی های خودم افتادم. با این تفاوت که من زنگ انشا را دوست داشتم و همیشه بیشتر از ۲۰ خط می‌نوشتم.

آخر من انشای بعضی از بچه‌های بی‌علاقه‌ی کلاس را هم می‌نوشتم و معلم اصلن متوجه نمی‌شد و نمره می‌داد.

همین بیشترنوشتن و برای دیگران نوشتن، باعث علاقه‌مندی من به درس انشا می‌شد.
بهترین تشویق معلم برای این بود که بگوید: صادقی، پای تخته!

من با تمام وجود، خودم را پای تخته می‌رساندم و انشایم را باصدای بلند می‌خواندم.
،یاد مادرم به‌خیر، وقتی درس یا متنی از کتاب را با صدای بلند می‌خواندم، مادرم می‌گفت: ماشاءالله… این تویی، فکر کردم رادیو است!

همین تک‌جمله‌‌ی روح‌بخش مادرم کافی بود تا آن روز تمام نوشته‌هایم را چندبار باصدای بلند برایش بخوانم.

بیچاره مادرم چه حالی داشت و چه‌اندازه صبور بود، مثل فامیلش «صبوری»، هیچ اعتراضی نمی‌کرد فقط هرجای خانه می‌رفت، دنبالش می‌رفتم. یادم نمی‌آید حتا یک‌بار هم گفته‌باشد، کافی‌است، خسته‌شدم، نخوان!

مهربان مادرم…

با احترام:

مهتاب صادقی